Metoda rekonstrukcji historycznej polegająca na odtwarzaniu narzędzi pracy, historycznych sposobów pracy bartnika, w tym pozyskiwania produktów pszczelich oraz przywracania obecności zasiedlonych przez pszczoły barci i kłód we współczesnym środowisku. Często jest łączone z jakąś formą biernej lub czynnej ochrony dziko bytujących pszczół miodnych. Nie jest tym samym, szczególnie w relacji człowieka z pszczołami, czym było tradycyjne bartnictwo, które było gałęzią leśnej gospodarką produkcyjną, czasem rabunkowej.

Historyczna tradycyjna metoda gospodarki zbierackiej polegającej na pozyskiwaniu produktów pszczelich takich jak wosk i miód, od dziko bytujących pszczół miodnych w specjalnie do tego celu stworzonych przez człowieka gniazdach. Ewentualnie forma prymitywnego zagrodowego chowu pszczół, będącego prekursorem późniejszego pasiecznictwa. Cechami charakterystycznymi jest przygotowywanie gniazd pszczelich do spontanicznego zasiedlenia przez pszczoły w postaci barci, czyli wydłubanej sztucznej dziupli w żywym drzewie lub z czasem kłody, ale w martwym odciętym pniu. Forma barci jest z jednej strony wprost naśladowaniem zaobserwowanej biologii zachowań instynktownych pszczół, a z drugiej ułatwieniem kontrolowania stanu bytującej rodziny pszczelej i wydobywania zeń produktów gospodarki przez człowieka, a jednocześnie zabezpieczeniem przez innymi konkurencyjnymi zwierzętami. Bartnictwo było charakterystyczne dla obszarów Europy i zalesionego klimatu umiarkowanego.